คำสอนยาย

คุณยายอธิษฐานผ้าป่าที่จะทอดวันมาฆบูชา พ. ศ. ๒๕๓๔ ซึ่งท่านเป็นประธานใหญ่ น้อมใจมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย รุกขเทวดา อากาศ เทวดา ภุมมเทวดา เทวดา ๖ ชั้น พรหม ๑๖ ชั้น อรูป พรหม ๔ ชั้น ตลอดแสนโกฏิจักรวาล อนันตจักรวาล ให้มารับรู้ อนุโมทนาบุญที่ยายจะทอดผ้าป่า ถวายผ้ากาสาวพัสตร์ ให้ทุกคนได้บุญด้วยกัน ยาย หลวงพ่อธัมมะ๑ หลวงพ่อทัตตะ๒ พระทุกองค์ในวัด ให้ได้บุญกับยาย ให้ได้บุญตามกำลังศรัทธาที่ตั้งใจ ใครตั้งใจทำกับยายมากก็ได้มาก เหมือนคนถือน้ำมาเต็มขัน ใครตั้งใจ ๑๐๐ % ก็ได้บุญเต็มเหมือนน้ำเต็มขัน ใครตั้งใจน้อยก็เหมือนถือน้ำมามาก กระฉอก…

คนที่สร้างวัดย่อมได้บุญมาก เพราะทำให้คนที่มาอยู่มาใช้ได้รับความสุขสบาย ตราบใดที่วัดยังอยู่ อาคารแต่ละหลังยังไม่พังทลาย ผู้สร้างย่อมได้รับบุญไปทุกวัน ๆ ๑๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๔

ยายสงสารคน อยากจะช่วยเหลือคน คนที่จะช่วยคนอื่นได้ ต้องมีบุญมาก ยายจึงเร่งสร้างบุญให้กับตัวเอง

ยายสงสารทั้งคนจน คนรวย คนรวยทำบุญเก่าไว้ดีจึงมีสมบัติ ถ้าเราไม่ชวนเขาทำบุญ บุญเก่าเขาก็จะหมด ภพชาติต่อไปก็จะจนและลำบาก คนจนบุญเก่าทำมาน้อย ถ้าเราไม่ชวนเขาทำบุญ ภพชาติต่อไปเขาจะจนยิ่งกว่านี้อีก ยายสงสารทั้งคนจน คนรวย เราต้องชวนเขาทำบุญ จะได้มีสมบัติติดตัวไป

คนมีบุญมากปกครองคนมีบุญน้อย ค่อย ๆ ชวน กันดึงกันไป เพราะคนมีบุญน้อยไปเองไม่ได้ ต้องเข้ามาอาศัยบารมีของคนมีบุญมาก คนมีบุญน้อยจะไปสวรรค์ก็ไปเองไม่ได้ ต้องอาศัยคนมีบุญมากคอยฉุดไป คนมีบุญมากต้องสร้างความดี ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง คนที่จะไปช่วยพ่อขึ้นมาจากนรกได้น่ะ มีน้อยนะ แทบจะไม่มีเลย พอยายไปช่วยมาได้ ยายก็โล่ง มีความสุขทีเดียว มีความสุขมาจนถึงทุกวันนี้แหละ เพราะคนหูหนวกนะ เป็นทุกข์ที่สุด* เขาจะพูดอะไรก็ไม่ได้ยิน ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ทุกข์จริง ๆ กว่ายายจะไปนรกได้นะ ยายต้องเดินฌาน เดินจนกายใสทุกกายเลยล่ะ ยายถึงไปได้ แม้แต่ควายที่ยายเฆี่ยนมัน ยายก็ไปดูว่ามันตายแล้วไปไหน ยายก็แผ่ส่วนกุศลให้มัน ๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๒๔

ให้เราสร้างแต่กรรมดี สิ่งที่ไม่ดีให้ภพชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ที่จะเอามันออกให้หมด แล้วภพชาติต่อไปเราจะมีแต่กรรมดี แต่เราต้องมาเกิดอีก เพราะกิเลสเรายังไม่หมด กรรมชั่วเราไม่ทำ เราจะทำแต่กรรมดี ๑๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๕

เราต้องสร้างบุญ สร้างบุญของเราให้มาก ๆ สร้างบุญให้เป็นภูเขา ใครเขาจะยังไง เราก็สร้างบุญของเราไป สร้างความดีของเราไป คนอื่นเขาไม่เห็นก็ไม่เป็นไร คนที่สร้างความดี ใคร ๆ เขาก็อยากคบหา ๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๒๕

ยายมองการณ์ไกล คนเราตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ เอาไปได้แต่บุญกับบาป ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ ให้เราทำแต่ความดี สะสมเอาไว้เยอะ ๆ ใครเขาจะว่าอย่างไรให้เฉย ๆ ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง มันจะรู้ตอนตาย คนเราตายแล้วต้องเกิดใหม่ ตายแล้วไม่สูญ ใครเขาจะว่าอะไรก็ช่าง เราเฉย ๆ อย่าไปทะเลาะกับเขา ไม่มีประโยชน์ ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

ใครทำกรรมไว้ ก็แบกเอาไปเองนั่นแหละ ใครทำบุญ ก็แบกบุญไป ใครทำบาป ก็แบกบาปไป ใครทำอะไรกับเรา เขาก็แบกเอาไปเอง ใครเขาว่า เจ็บ ๆ แสบ ๆ เราอย่าไปถือเขา อย่าไปโกรธเขา อโหสิกรรมให้เขาซะ มันก็หมดเรื่อง ให้หมดเวรหมดกรรมกันไปตั้งแต่ภพชาตินี้ จะได้หมดสิ้นกันไป ๑๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

คนเราจะหนีสิ่งที่ตนเองทำไว้ไม่ได้ จะวิ่งหนีบุญก็หนีไม่พ้น จะวิ่งหนีบาปก็หนีไม่พ้น เพราะทั้งบุญและบาปติดที่ศูนย์กลางกายของเรา จะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นแน่นอน ใครสั่งสมอย่างไรก็ได้ผลอย่างนั้น สร้างความดี สร้างกุศล ก็ได้บุญ ได้ความสุข ๒๓ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๒๒

บางคนคิดจะนั่งธรรมะอย่างเดียว งานหยาบไม่อยากทำ คุณยายจึงสอนว่า ยายเอาหมดทั้งบุญหยาบ บุญละเอียด บุญหยาบเราก็จะได้ฝึกตัว บุญละเอียดก็จะสอนตัวเองได้ แต่ถ้าเราเข้าถึงธรรมกาย งานหยาบ ๆ ก็จะสำเร็จง่ายขึ้น

กว่าจะได้เกิดมาเป็นคนน่ะ ยากนะ เกิดมาแล้วก็ให้ทำบุญเยอะ ๆ มีมากก็ทำมาก มีน้อยก็ทำน้อย ทำตามกำลัง อย่าให้เดือดร้อน จะยังไงยายก็ทำบุญ ไม่ทำไม่ได้ ยายไม่รู้หนังสือ แต่ยายก็สร้างวัดเสร็จ จนกระทั่งมาทอดกฐิน ยายทำบุญมากขนาดที่ว่า นั่งธรรมะทำวิชชาปัดลูกระเบิดได้ แล้วก็สร้างวัดได้สำเร็จ ถึงขนาดนั้นยายก็ยังอยากทำบุญทอดกฐิน ทำให้ครบทุกอย่าง ทั้งบุญหยาบ บุญละเอียด ๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๒๓